Het tweede trimester is aangebroken. Overal lees ik dat dit ook de leukste periode is, dus ik heb er zin in! De eerste periode is omgevlogen. Enerzijds gaat de tijd zo snel, aan de andere kant lijkt het nog zo lang te duren voordat ons kindje er is!
Door de coronacrisis waren natuurlijk veel diensten en instanties gesloten. Zo ook de klinieken waar je pretecho’s kan laten maken. Dus het was niet eens een vraag of we dat wilden laten doen. We moesten gewoon geduldig wachten op de 20-weken echo om te horen of het een jongetje of een meisje zou worden. Maar wat waren we nieuwsgierig!! Ik had zelf eigenlijk helemaal geen gevoel daarover. Soms hoor je weleens van vrouwen dat ze zeker weten dat het een jongetje of een meisje is in hun buik en dat ze er ook over dromen. Maar ik ben nooit eerder zwanger geweest dus ik weet ook helemaal niet hoe het anders aan zou voelen. Verder denk ik ook: kans is 50/50, dus best wel een grote kans dat je het goed gokt, haha. De enige wie bij mij wel een heel sterk gevoel had, was mijn moeder. Zij dacht echt dat het een jongetje was. Omdat mijn moeders gevoel best wel vaak goed is èn omdat we verder ook helemaal geen ander signaal hadden om ons op te richten, gingen we ook iets meer van een jongetje uit dan van een meisje. We noemden het kindje in mijn buik al vanaf het begin Ali. Het is makkelijker om het een naam te geven en Ali is een naam die voor beide geslachten kan. In het begin toen niemand het wist, hadden we het daardoor zelfs weleens over Ali Express als we in de tuin zaten of boodschappen deden. Daardoor had niemand door dat we over een kindje in mijn buik spraken. Maar ik zal je 1 ding verklappen: ons kind gaat geen Ali heten ?.
Inmiddels was ik 18 weken zwanger. De misselijkheid was weg, ik kon sinds 2 weken weer gewoon alles eten en ik had veel energie. De powernaps die ik eerder ‘s middags nodig had, sloeg ik nu over. De situatie in Nederland verbeterde ook snel en er gingen steeds meer diensten open. Er werd zelfs besloten dat er weer pretecho’s gemaakt mochten worden. Dat was goed nieuws!! We waren nog steeds heel erg nieuwsgierig en vonden het ook wel erg leuk dat we nu samen naar een echo konden gaan. De 12-weken echo had Pieter natuurlijk vanuit de auto meegemaakt, dus dit voelde wel extra bijzonder. We gingen naar Baby Glimpse van Jacqueline Steenbeek. Ik wist al heel lang dat als ik zwanger was, ik daar naartoe wilde gaan. En wat was dat een goede keus!! Prachtige kliniek met een mega groot scherm waarop je alles ontzettend duidelijk kan zien. Jacqueline legde alles haarfijn uit. Aan de buitenkant van mijn buik was eigenlijk nog niets te zien, maar in m’n buik zat al een echt mensje met alles erop en eraan, ongelooflijk! Alle ribbetjes waren gewoon al te tellen en we zagen zelfs de lipjes bewegen. Het leek wel magie! Best wel een emotioneel moment om dit zo mooi en samen mee te kunnen maken. We hadden een brok in ons keel.
Helemaal toen ze ook het geslacht bekendmaakte. Ze zoomde in en zei dat het heel duidelijk was. Ze vroeg of wij het ook zagen. We zagen wel iets uitsteken, maar eerlijk gezegd is het echt een vak apart om een echo te kunnen lezen. Pieter zei voorzichtig: Een jongetje? Jaaa, het is een jongetje!! We waren heel blij. Maar vooral omdat alles erop en eraan leek te zitten en dat we wisten wát het was. Het kindje in m’n buik ging nu steeds meer leven voor ons. Best gek dat je niets ziet en voelt aan je buik, maar dat de baby gewoon al ruim 20 cm is! Dat ik nog niets had gevoeld kwam doordat de placenta aan de voorkant ligt. Die schijnt dan als stootkussen te dienen, dus het duurt wat langer voordat je de trapjes gaat voelen. Het was eigenlijk nog iets te vroeg, maar de 3D-echo werd ook even aangezet. Elke keer als we probeerden om een foto te maken, deed onze Ali 1 of 2 handjes voor z’n gezicht. Echt een kind van z’n vader, die houdt ook niet van de schijnwerpers.
We hadden onze beide families niet verteld dat we een geslachtsbepalende echo lieten maken. We zijn gewoon spontaan bij ze langs gegaan om cupcakes te brengen. We zeiden niet waar het om ging maar dat we wat lekkers kwamen brengen. Zulke dingen doen we wel vaker, dus ze keken niet echt gek op. Uiteraard hadden deze cupcakes een blauwe vulling. Pieters ouders hadden niet door dat dat blauwe een betekenis had, maar gelukkig was zijn zusje er ook. “Jullie krijgen een kleinzoon!” riep ze. Die vonden het heel leuk, omdat ze al twee kleindochters hadden. Mijn ouders wilden de cupcakes tot na het eten bewaren, maar dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. Wij wilden hun reactie zien! Dus toen moest ik wel verklappen dat er een kleur in zat. Mijn moeder nam snel een hap van het veel te zoete cakeje en de blauwe kleur stroomde eruit. Mijn moeders voorgevoel klopte. Onze Jomanda mag voorlopig nog even doorgaan met haar voorspellingen?. Heel leuk, spontaan, impulsief idee van ons met die cupcakes, maar bij beide families moesten we het dus wel een beetje sturen. Voor een volgende keer misschien toch beter om er vooraf iets bij te zeggen..
Op mijn socials had ik ook de vraag gesteld of mensen dachten dat het een jongen of meisje was. Het viel mij op dat toch wel de meerderheid dacht dat het een meisje zou worden. Ze hoopten op een nieuwe Oranjeleeuwin. Toen ik bekendmaakte dat het een jongetje was, kregen we weer superveel leuke reacties. Ook echt een aantal die schreven: Zo leuk dat het een jongetje is, dan kun je lekker gaan voetballen met hem!! Die snapte ik niet helemaal… Je zegt tegen een vrouwelijke voetbalster dat ik met mijn kind kan gaan voetballen, omdat het een jongetje is?? Naja het zal wel haha.
We zijn nog niet eens ouders, maar merken dat we nu al over heel veel dingen na moeten gaan denken. Kinderopvang, kraamzorg, kind erkennen, 22-weken prik inplannen, babykamer en -spullen, etc, etc. En dan zijn we ook nog met onze tuin en de opbouw van ons huis bezig! We hebben echt het gevoel dat we nog nooit eerder zo veel keuzes in ons leven hebben moeten maken. Gelukkig zijn het allemaal leuke keuzes die we moeten maken, alleen voelt het af en toe een beetje of we overstromen. Het is niet fijn dat ik de afgelopen maanden geen werk had door de corona, maar het voordeel is wel dat we nu veel tijd hebben voor al deze dingen. Het huis begint eindelijk een beetje vorm te krijgen. We staan allebei vrij relax in de zwangerschap en laten het een beetje op ons af komen. Maar in sommige dingen moeten we ons nu wel echt gaan verdiepen! Ik vind het ook fijn om van anderen tips te krijgen over het ouderschap of spulletjes die je echt aan moet schaffen. Wij moeten alles nog doen wat betreft de kinderkamer en spulletjes kopen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat goed gaat komen. Ik ben wel begonnen met lijstjes maken. Alle leuke merken of spullen die ik tegenkom, schrijf ik op en dat geldt ook voor de tips van alle vaders/moeders over voedingskussens, wiegjes, badjes, enz. We hebben ook besloten dat we 1x per week even een soort baby-vergadering moeten houden. Het is fijn dat we er allebei zo relax in staan en dat we het ook nog over andere dingen kunnen hebben, maar we willen natuurlijk ook geen dingen over het hoofd zien. We willen ons goed voorbereiden als ouders!
2 weken na de pretecho hadden we alweer een mijlpaal: de 20-weken echo! Ik was de dagen ervoor best een beetje zenuwachtig, omdat je dan toch van veel dingen te zien en te horen krijgt of het er goed uitziet. Op de dag zelf was ik ontspannen, ik had er een goed gevoel over. En dat klopte!! Alles bleek goed te zijn. Wat een fijn nieuws! Ik vond het ook superleuk en interessant om uitleg te krijgen over alles. Ze twijfelden nog wel even of de placenta in de weg lag voor de uitgang. Maar toen het kindje een beetje draaide was goed te zien dat dat niet het geval was. Dat was ook wel een opluchting, want in het minst gunstige geval moet je dan een keizersnede. Met een opgelucht en heel gelukkig gevoel gingen we naar huis toe. En wat ikzelf ook zo’n lekker gevoel vond: Ik was op de helft. Vanaf nu kon ik gaan aftellen!! Oké, ik weet dat de zwaarste periode nog moet komen, maar daar denk ik pas aan als het zover is. Voor nu is het vooral genieten!