De eerste 5 maanden zag eigenlijk niemand dat ik zwanger was. Ik zag het zelf natuurlijk wel en ik voelde het aan alles in m’n lichaam. Maar het was niet dat een buitenstaander het kon zien. Soms had ik een strak jurkje aan en dacht ik dat iedereen in de supermarkt het kon zien, maar niemand zei er ooit iets over. Maar van de ene op de andere dag is hij er opeens.
Het idee was om elke week foto’s te maken om het verloop van mijn buik vast te leggen. Pieter deed erg zijn best maar elke keer viel het resultaat wat tegen. Het moest echt vanuit de juiste hoek zijn, op het meest geschikte moment van de dag. En dan nog was het op de foto altijd een stuk minder duidelijk dan dat wij dachten. Daarom zijn we ook maar even gestopt met foto’s maken.
In mijn 22e week ging ik een weekje weg met Pieter en mijn ouders kwamen ook nog een paar dagen langs. Toen we gingen zwemmen zei m’n moeder opeens: Nu moeten we een foto maken, nu zie je het, ga snel je telefoon pakken! Dus mijn moeder vanuit allerlei hoeken foto’s maken. En inderdaad er was een klein babybuikje te zien. Vooral zonder kleding en ik moest nog steeds de juiste foto kiezen. Maar het begin was er!!
Vanaf week 25 ging dat opeens echt snel. Nu was ik echt echt echt zwanger. De buitenwereld zag het nu ook! Elke dag leek mijn buik wel groter te worden en ik voelde het ook tijdens dagelijkse dingen, zoals mijn veters strikken. Inmiddels was ik ook bekend met de term “harde buiken”. Jaaa, er komt opeens een heel scala aan nieuwe termen voorbij als je zwanger bent. Die harde buiken schijnen dus te komen als je veel gedaan hebt eind van de dag. Nou bij mij is dat dus de hele dag. Ik sta op met een voetbal en soms wordt het een soort steen eind van de dag.
Week 24 leek het zelfs even of ik weeën had! Dat was enorm schrikken. Ik voel me goed en deed nog bijna alles, waardoor je soms even vergeet aan je rust te denken. Toen de “weeën” ’s ochtends opeens kwamen kon ik niet staan of zitten en als het op kwam zetten kon ik niet eens praten van de pijn. Gelukkig verdween het na 10 minuten en is het tot nu toe nog niet teruggekomen. Maar het was voor ons wel even een reminder dat ik wat rustiger aan moet doen.
In week 25 heb ik voor de laatste keer hardgelopen. Ik vond het heel fijn dat ik dat nog zo lang kon doen. Daardoor voelde alles nog redelijk normaal in m’n leven. Maar nu moet ik toch echt over op andere sporten. Ik wil binnenkort gaan zwemmen en de Mom in Balance – lesjes weer oppakken. Weet niet of veel mensen daarmee bekend zijn maar dat is dus een sportlesje voor zwangere vrouwen onder begeleiding van een instructrice. In week 17 was ik daar al mee gestart. Het leek me goed om op een verantwoorde manier te sporten, omdat ik geen idee had wat nog wel kon en wat niet meer mag. Daarnaast leek het me ook leuk om andere vrouwen uit de buurt te ontmoeten die zwanger zijn. Het was voor mij even wennen toen ik daar aankwam. Met mijn 17 weken zag niemand dat ik zwanger was. Ik liep nog hard en had het gevoel dat ik alles nog kon wat ik normaal ook deed. En dan sta je opeens in een kringetje tussen de hoogzwangere vrouwen in het park oefeningen te doen. Er zitten een paar fanatieke vrouwen tussen, maar ook vrouwen die 5 keer squatten al heel pittig vinden. Ik ben dat natuurlijk totaal niet gewend vanuit mijn sportachtergrond. Best interessant om eens te ervaren, maar ook wel heel erg wennen om daar opeens bij te horen… Ik ben iemand die vaak net iets te diep gaat met sporten en daarom was Pieter eigenlijk heel blij dat ik juist iets deed waar je afgeremd wordt. Maar dit was wel even totaal andere koek voor mij. Een training was het zelfs zo erg, dat een groepje kinderen een spelletje aan het doen waren en dat de verliezer voor straf met ons mee moest doen. En ik kon me dat nog voorstellen ook dat ze dat als straf hadden bedacht… Maar eerlijk is eerlijk: het was best gezellig, de oefeningen waren goed en je was heerlijk buiten in het park aan het sporten. Het kwam voor mij alleen iets te vroeg. Na 4 lesjes heb ik dus mijn abonnement bevroren, met het idee het in week 26/27 van mijn zwangerschap weer op te pakken. Achteraf was dat dus perfect, want vanaf die tijd kon ik ook niet meer hardlopen en had ik meer buik.
We zijn ook goed op weg met alle grote mensenzaken die we moeten regelen. Een van de belangrijkste en moeilijkste beslissingen die we moesten nemen was de kinderopvang. We zijn bij meerdere opties wezen kijken. Uiteindelijk hadden we er nog 2 over waar we een heel goed gevoel bij hadden: een gastouder en een kinderdagverblijf. We hebben uiteindelijk voor de gastouder gekozen. Zij kwam betrouwbaar en lief over, woont in de buurt en ik vond dat kleinschalige een heel fijn idee. Zeker voor als ons droppie nog maar 0 en 1 is. Wellicht dat we naar een grotere dagopvang kijken voor als hij 2 of 3 is. Maar dat zien we later wel weer. We zijn al heel blij dat we deze knoop doorgehakt hebben. Verder zijn we bezig met een testament/samenlevingscontract, hebben we een afspraak gemaakt om ons kind te erkennen en zijn we ons aan het verdiepen in de kinderkamer. En dat is maar een klein stukje van onze to-do-list, maar we zijn goed bezig vind ik. En dat naast de opbouw en de tuin die nu aangepakt worden. Zou het toch iets te maken hebben met nesteldrang? Naja, nesteldrang of niet: we zijn een goed team en we maken stappen!