2020 voelde voor ons als een mooi jaar om aan een kindje te denken. We zijn afgelopen jaar verhuisd en hadden het gevoel dat we er klaar voor waren. We hebben allebei altijd geweten dat we kinderen wilden, maar waren er eerder nooit helemaal klaar voor. Maar nu wel! Dat het meteen lukte om zwanger te worden, voelde echt als een geschenk.
We waren niet geschrokken, maar meteen heel erg blij. We zeiden wel tegen onszelf: laten we nog niet te blij zijn tot 12 weken, want er kan natuurlijk van alles misgaan. Dus laten we nog maar doen of er niets aan de hand is. Wist ik veel dat dat helemaal niet mogelijk is! Je voelt opeens van alles in je lichaam, wat je normaal niet voelt?! Dat valt gewoon niet te negeren. Met name de eerste 2 maanden vond ik heel spannend. Je vertelt het nog aan niemand, maar zelf voel je de zwangerschap door je lijf gieren. Ook had ik veel buikkrampen en bloedverlies dus ik twijfelde erg of het allemaal wel goed ging. Daarom mocht ik bij 7 weken al een echo laten maken om het te checken. Toen er een kloppend hartje in beeld kwam, kreeg ik een brok in m’n keel. Al snel hebben we het de ouders aan beide kanten verteld. Bij mijn ouders was het noodzaak, want die eten veel dingen die je als zwangere vrouw niet mag: sushi, roofvissen, bepaalde kaasjes, rood vlees. Op een dag hadden ze hele goede sashimi voor me gehaald. Toen zei ik maar dat ik meer zin had ik een kroketje ?. Vrij ongeloofwaardig als je mij kent, maar voor 1x kwam ik ermee weg.
Alle ouders reageerden ontzettend blij en enthousiast. Wat was dat leuk om te vertellen! Maar ook wel extra spannend, want we zaten nog niet eens op 12 weken…
De eerste echo bij onze kraamzorg krijg je al op 8 weken. Dat was net voor de corona zijn intrede deed. Dus Pieter mocht nog mee. Ik was in mijn eentje al die week ervoor geweest, dus veel verschil was er niet op het scherm. Maar voor hem was het de eerste keer dat hij iets levends in mijn buik zag. Op een mensje leek het nog niet echt. We noemden het gekscherend ons insect.
Ondertussen had ik wel veel last van misselijkheid. Ik las van alles over ochtendmisselijkheid, maar bij mij was het gewoon 24-uursmisselijkheid. Elke avond was het weer de vraag of en wat ik kon eten. Het avondeten bestond vaak uit appels en crackers. Misselijk zijn is vervelend, maar ik kon er wel mee leven. Het hoort erbij en gaat vast wel weer over dacht ik steeds. Voordeel was dat ik geen mensen hoefde te zien en geen werk hoefde af te zeggen. Dat gebeurde automatisch door de nieuwe maatregelen omtrent de corona.
Toen de 12 weken echo stond ingepland, waren de regels bij de praktijk strenger. Logisch ook met alles wat er aan de hand is. Dus ik ging in m’n eentje naar binnen en Pieter zat in de auto. Ik filmde het scherm, zodat hij live mee kon kijken via FaceTime. Veel mensen vinden dat heel sneu, omdat het zo’n belangrijk moment is, maar wij waren allang blij dat alles gewoon goed was. Natuurlijk was het heel leuk geweest als we dat samen konden doen, maar ach wij weten ook niet beter. Wij vonden het superleuk en we hadden nu echofoto’s die al echt op een mensje leken! Zo bijzonder dat dat in je buik zit, terwijl je dat zelf nog niet echt ziet of voelt. Mijn vader ging de echo meteen printen op groot formaat. Hij snapte niet precies waar hij naar keek, maar hij vond het helemaal geweldig!!
En wij ook ☺️. De eerste magische grens van 12 weken waren we gepasseerd dus nu konden we het wat familie en vrienden gaan vertellen. Normaal zou je dat doen als je elkaar in real life ziet. Maar door de corona zagen we eigenlijk geen mensen. Dus het werd bellen, FaceTimen en bij een enkeling op afstand langs. Alle reacties waren zo ontzettend leuk!! Sommigen kregen zelfs tranen in de ogen. Helaas kan niemand je een knuffel geven, dus dat voelt wel wat afstandelijk en gek. Maar ik vond het heel bijzonder hoe mooi iedereen reageerde.
Bij 15 weken hebben we het echt bekend gemaakt, ook via mijn socials. Ik vond het leuk om een foto met Pieter samen te posten. Hij is eigenlijk niet zo van de social media en die aandacht. Maar voor deze gelegenheid wilde hij wel een uitzondering maken ?. Vanaf het moment dat we het bericht op de socials hadden gezet was het een gekkenhuis. Maar op een hele leuke manier! Wow ik had niet verwacht dat zó veel mensen zó lief en meelevend zouden reageren!! Kijk, voor ons is het iets heel bijzonders natuurlijk. Maar ik realiseer me ook wel dat heel veel mensen om ons heen dit meemaken. Dat ook de mensen die je nauwelijks kent zulke lieve berichten naar ons stuurden, deed ons des te meer beseffen wat voor wonder het is om zwanger te zijn. We vinden het nog steeds heel spannend en heel leuk en heel bijzonder. Elke dag zeggen we dat weer opnieuw tegen elkaar. En dan worden we nog gelukkiger. Zeker nu de misselijkheid over is. Nu kan ik nog meer genieten!
Via deze weg wil ik ik nogmaals iedereen bedanken voor de leuke berichtjes, kaartjes en zelfs cadeautjes! Jullie zijn lief❤️